Kum

benim kumsalım
köpüklü denizin yanında değil
yüksek dağın eteğinde

kavrulmazsın
öğlen güneşinde
sarhoş olur, savrulmazsın
ayın
serin
gölgesinde

deniz kabukları kaçar senden
dalgın adım gezinirken
akrepler çıkar gelir
kurak kumun derininden

bin yıl kalır ayak parmaklarının şehvetli izi
bin yıl okur, öğrenirim
izlerinde sakladığın derin gizi

benim kumsalım
sarı değil
biraz siyah
çoğu gri
uzanıp dinlenemezsin,
yağmur döver
rüzgar keser
üzerindedir kör baykuşun
dik gözleri.